Hep düşünüyorum, ya inci başkasına gönderilseydi?
Bazen dışarıda bir kadın görüyorum, yanında perişan bir çocuk... ya inci bu kadının kızı olsaydı diyorum... daha perişan olmaz mıydı ? İyi ki bize gelmiş demeden geçemeyeceğim...
Peki ben çok mu iyi bakıyorum? Acemi anneyim.. ilk çocuğum... ilk ve özel çocuğum... yetebiliyor muyum, bakabiliyor muyum bilmiyorum.. bildiğim tek şey ona severek bakmaya çalışıyorum...
Elimden gelen herşeyi yapmaya çalışıyorum... zamanında besliyorum,uyutuyorum, oyun oynuyorum, fizyoterapi yapıyorum, yıkıyorum,altını degistiriyorum, eğitime götürüyorum... fazlası var mı ? İlla ki var... daha fazla ne yapabilirsem o kadar kar diyip uğraşıyorum...
Ama o soru hep var... çocuğuma yetebiliyor muyum? Her anne soruyordur bunu kendine ama biz bi kere daha soruyoruz sanki. İlk 2 ay raporu çıkarma eğilimi bile yoktu,2 aylık olunca geç mi kaldık diyip rapor için koşturmaya başladığımızda ben bi kuruma gidip ücretli olarak başlamayı bile kabul etmiştim hatırlıyorsanız..kandırılmaya çok müsait oluyorum çocuk söz konusu olunca... şimdi eğitime başladığımız halde, eksik ne var acaba diyorum..
Olmaz mı , hep var eksik ... elimiz bütçemiz yettikçe uğraşıyoruz... etraftan akıl veren çoktu inci doğduğunda... işi bırak,diyen de oldu, ücretsiz izne çık diyen de... kimse paranız yetecek mi demedi... biz çalışmazsak inciye nasıl yeteriz? Geçen ay 5 kez,doktora gittik mesela. Birsürü tahlil yaptırdık, istanbula genetiğe gittik, çorluya endokrine gittik, bir de karantinadaydı 3 kez kontrole gittik... kim verecekti parasını? Sanırım akıl verenler bi eft yapardı artık ;)
Kısacası şimdi özel öğretmenimiz var, eğitimi devam ediyor.. ve sırada da havuz terapisi başlamalıyız... çalışırsak buna bizim gücümüz var... o pek kıymetli akıllarınızı saklayın da size lazım olunca kullanırsınız...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder