ön yargı kötüdür.. ama oldum mu,evet inanılmaz ön yargılı oldum...ticarethane meselesini yazmıştım.. yarın iki kurum daha görmeye gideceğiz Uğur'la... hangisi kafamıza yatarsa ona başlayacağız.. ama şunu öğrendim ki, ne kadar binası imkanları çoksa o kadar paragöz olmuşlar... kısacası bize bina değil eğitimci lazım.. o nedenle özellikle hocaları görmek, mezuniyetlerini öğrenmek, ikna olmak istiyor insan..
diyeceksiniz ki "sana gelse bir veli diplomanı sorsa naparsın?" ben kızarım, hem de çok kızarım.. çünkü ben mezun olmuş,üstüne bin tane sınavla bilgimi tekrar ispatlamış, yurdun öbür ucu demeden eğitim aşkı ile gidip çalışmış bi insanım... ama buralarda atanma yok, gelmiş bi sınıf öğretmeni özel eğitimci olmaya çalışıyor.. ben eğer çıkıp fizik, kimya, coğrafya anlatamıyorsam, siz de özel eğitim veremezsiniz bu çocuğa.. bunlar madem ki ÖZEL çocuklar, ben de ÖZEL eğitimci istiyorum...
uzun zamandır aklımdaydı İnci için özel bi oda yapmak.. bak ÖZEL diyorum... oturma odasından an itibari ile vazgeçtik ve İnci eğitime başlayınca, biz bilinçlendikçe burayı İnci için dizayn edip, herşeyi eğitimi için kullanmaya karar verdik.. bir okuma köşesi şart mesela.. sonra çok tatlı bir masa ve arkadaşları ile oturabileceği sandalyeler...birsürü boya kalemi, bir sürü eğitici oyuncak... duvarlarda onun aklında kalabilecek her materyal... kısacası bu konuda araştırıp yapabileceğim herşeyi yapacağım...
ama şuanda odanın orta yerinde onun hamağı varken şimdilik onu yapamam:) uyuma sorunumuz aynen devam.. evde bir tek ben sallanmıyorum:)) ben de dizimde sallıyorum:) anakucağı, odasında beşik,yatak odasında başka beşik, evin ortasında bir hamak.... kısacası "annem sen yeter ki uyu":)
hiç mi uyumuyor.. uyuyor tabi ki, ağlayarak, mahalle karıları gibi söylenerek tabi ki uyuyor.. sebep de şu, uykuya dalamıyor.. o nedenle zor da olsa uyutma çabam sürüyor..
çok idealisttim... bir zamanlar tabii.. kafa tuttuğum arkadaşlarım okuyorsa onlar hatırlayacaklar şimdi:)
"hala ne yanında yatırıyorsun, koy artık odasına bence"
1 yaşından önce asla odasına koyamayacağımı şimdi anladım arkadaşım...
"kuralcı ol ya şımartma, ağlar ağlar susar.."
susmuyor arkadaşım, hemen kucağıma alıveriyorum...
"anneye vurulur mu kız? öğret şuna artık vurmasın ama "
saçlarıma bir yapışıyor ki şimdiden, gülüp geçiyorum, kıyamıyorum be arkadaşım...
"valla bitecek o mama, yok öyle naz niyaz"
gece bile yarım bıraksa elimde biberon tek gözüm kapalı bekliyorum arkadaşım,keyfi gelse de içip bitirse diye...
kısacası, atıp tuttuğum, idealistliklerim fısssss diye söndü arkadaşım, seni şimdi anlıyorum:) ve artık her şey onun için....
Kucaklamamak da neymiş�� alma kucağa alışır diyenlere inat kendime hep şöyle dedim "amaan şurda kaç sene kucağımda tutabileciğim ki bir daha ne zaman bu kadar Minik olacak ki " yemek istemediyse yedirmedim uyumak istemediyse uyutmadım onun bir kişiliği vardı o da bir insan önce ona saygı duydum onu tanıdım sonra her şey daha kolay oldu. Çok kolay olmadı ama daha kolay oldu işte ☺����
YanıtlaSilKucaklamamak da neymiş�� alma kucağa alışır diyenlere inat kendime hep şöyle dedim "amaan şurda kaç sene kucağımda tutabileciğim ki bir daha ne zaman bu kadar Minik olacak ki " yemek istemediyse yedirmedim uyumak istemediyse uyutmadım onun bir kişiliği vardı o da bir insan önce ona saygı duydum onu tanıdım sonra her şey daha kolay oldu. Çok kolay olmadı ama daha kolay oldu işte ☺����
YanıtlaSil