+1 down bir güçlü Pelin...

bir hikaye okudum dün,kadının hakim olan eşini doğu görevinde vururlar.. kadın kocası ölünce 15 günlük hamile olduğunu öğrenir.. ve gün gelir cinsiyetini bile öğrenmeden doğurur.. annesi ağlayarak gelir ve çocuğun down sendromlu olduğunu söyler...kadın alır çocuğu evine gelir ve ona "güneş" adını koyar.. adı gibi parlar kızı,eğitim rehabilitasyon derken kadın kocasının acısını kızıyla unutur. bigün eve gelir ve bakar ki kapısında yabancı bir kadın onu bekler. kadın ölmek üzere olduğunu ve bu sırla ölmek istemediğini söyler. doğumun gerçekleştiği gün bebeklerin çok büyük para karşılığı değiştirildiğini,ve buna şahit olduğunu, aslında onun sağlıklı bir oğlunun dünyaya geldiğini anlatır. kadın ne yapacağını bilemez. bir arkadaşına danışır. arkadaşı, "git oğlunu al, bak sağlammış üstelik, bununla hastane ve ev arasında sıkışma " der. kadın karar veremez ve o aileyi bulur. öğrenir ki kadının 5 kızı daha var, 6. sı da kız olmuş ve adam onu cami avlusuna bırakmış. bunu da bırakmasın diye bebekleri hastanede değiştirirler. "kocam gelince anlat durumu, istiyorsan al oğlunu" der. kadın gider oğlu uyurken bakar ve o sırada adam eve gelir " güneş hanım, nerde benim kartal oğlum" der. kadın gözyaşlarını tutuamaz, kendi kızı sandığı kıza gerçek annesinin ismini koyduğunu farkeder ama asıl şaşırdığı, onun oğluna da ölen babasının ismi koyulmuştur. hikayenin sonunda kadın şunu demiş,"33 yaşında bir down sendromlu annesiyim,güneşim ilkokul 3. sınıfa gidiyor..."

Umut'u biliyorsunuz artık, İnci'nin kader ikizi :) yerim ben onuuu.... onun da pek şeker annesi var.. Pelin.. kaderimiz birleştirdi bizi,çocuklarımız buluşturdu.. bi akşam uzuun uzun konuştuk, yaşadıklarımızdan, hissettiklerimizden, başımıza gelen bu süprizden bahsederken ben ilk günlerde ne kadar ağladığımdan bahsettim... bana " ağlama" dedi... iyi geldi bu laf... benimle aynı hisleri yaşayan birinden duymaya ihtiyacım varmış.. ama bugün o ağlıyor.. onun da o yüzden benim ona " ağlama " dememe ihtiyacı var , hissediyorum... 

Ağlama Pelin.. birgün geriye dönüp baktığımızda kaybettiğimiz zamanlara üzülmemek için ağlama... yıllar sonra İnci ve Umut kocaman olduklarında onları hayranlıkla izliyor olacağız.. bugün onlar nasıl bizim gözümüzün içine bakıyorsa, o zaman biz onların gözünün içine bakıp, iyi ki diyeceğiz.. iyi ki varsınız... 

biliyorum nelerden korktuğunu, neleri dert ettiğini, hepsini dert ediyorum evet.. ama değiştirebiliriz.. bizim kızlarımız öyle güzel arkadaş olur ki,hiç yalnız kalmazlar... öyle güzel başarılara imza atarlar ki, biz bile şaşar kalırız birgün.. büyük projemi sen biliyorsun ;)

birgün senin gibi, asla evlenemeyecek dedim, çocuğu olmayacak, ben olmazsam yalnız kalacak, itilip kakılacak, belki kalbi kırılacak... sonra dedim ki, ben kendimi bırakırsam, bugünden başlar yalnız kalmaya.. ama bak, biz varız.. onlar hayal edebilsinler diye, hayal ettiklerini gerçekleştirsinler diye, birgün birbirlerine sarılıp iyi dost olsunlar, hiç ayrılmasınlar diye varız.. 

inanıyorum... biz bigün var olmasak da, onlar o güzel yürekleri ile çok güzel bir hayat yaşayacaklar.. bazen ağla, bazen zırla ama çökmek yok... içimdeki gücü sen çıkardın, yalnız değilim dedim... sen de yalnız değilsin.. ve benden daha güçlüsün... ve biz o başkasının çocuğuna hayat veren kadın kadar güçlüyüz!