+1 down yaşama hakkı!

    hakkını arayanlardanım ben.. sıramı kimseye kaptırmam, başkasının sırasına da girmem, okulda beklediğim not gelmezse mutlaka dikilirdim öğretmenin karşısına,illa görülecek o sınav kağıdı! hakkımı kimseye yedirmem kısacası.. peki ya biri durduk yere gelse beni öldürse, yaşama hakkımı elimden alsa?

    bütün bunları hiç düşünmemiştim hamile iken.. onca testi neden yaptırdık? down sendromlu ise, sakat ise, engelli ise, eli kolu yoksa, vs onun yaşam hakkını elinden almak için mi? böyle düşününce vicdan azabı çekmemek elde değil.. dürüstçe söylüyorum, yeğenim vefat ettikten sonra bi acı daha kaldıramam diyip aldırabilirdim bilseydim.. günaha girip, onun yaşama hakkını elinde alıp bugün bunları yazmıyor olabilirdim.. ne büyük konuşmuşum.. neler kaybedecekmişim eğer bunu yapsaymışım.. 

    onun gülüşünü hiç göremeyecekmişim, bana dokunmasını hissedemeyecekmişim, ona sarılmanın tarifsiz huzurunu bilemeyecekmişim, sabahlara kadar uyumasam da sabah yıllardır uyuyormuş gibi dingin kalkmayı anlayamayacakmışım, dünyanın en güzel kokusunu koklayamayacakmışım, o pırıl pırıl gözlerini bana dikip bakmasını göremeyecekmişim... onu yıkarken düşmemek için bana her tutunduğunda ondan özür diliyorum... " senden vazgeçmeyi aklımdan geçirdiğim için affet beni" diyorum, vicdanım sızlıyor.. eğer biri bigün bana bu mutlulukları seninle yaşayacağımı anlatsaydı asla senden vazgeçmeyi düşünmezdim annecim..

    neden yazıyorum? yazdıklarım sayesinde bugün mükemmel bir mail aldım... karnında ds li olma ihtimali yüksek bir melek taşıyan bir anne yazmış... ds li bebekleri araştırırken bloguma denk gelmiş.. riske rağmen, kesin sonuç henüz çıkmamasına rağmen "kabullendim ds li kızım olmasını" demiş, "yazdıklarınız bana o kadar iyi geldi ki güçlendim.her cümlesi yüreğime işledi,inci elini ağzına götürdüğü için ağlamışsın ya,onu okudum bir sevinç aldı beni,hem ağladım hem gülümsedim . siz kendinize güvendiniz, bebeğinize güvendiniz,başarabileceğinize inandınız.okuyunca ben de inandım ve kızımla bunu başarabiliriz." yazmış.. işte bugün ilk kez yazılarımın amacına ulaştığını hissediyorum! eğer bir melek benim sayemde yaşama hakkından olmadıysa, annesi ona daha karnındayken güvendiyse, onu şimdiden başarısına kattıysa artık vicdan azabı çekmeyeceğim.. 

    ve tekrar Allah'a şükrediyorum ki, beni bu güzel anlardan mahrum bırakmadığı için.. şuanda bunu okuyan ds li çocuk bekleyen bir anne varsa ,korkma! 2aylık olduğunda sana "agu" deyip ilk gülümsemesini gördüğünde bütün üzüntün geçecek, hafifleyecek, başarı hissiyle dolacak, mutluluğun bulutlara varacak ve "iyi ki sen gelmişsin bebeğim" diyeceksin... 

    başka bir mail Hollanda'dan gelmişti... o karnındayken öğrenip karar vermek zorunda kalanlardan.. düşünme süresinde biraz araştırmış.. sonra sokakta bi ds li gördüğümde "ben bunlardan birini öldürdüm" demek istemediğine karar vermiş.. şimdi inci kadar dünyalar tatlısı kızı var ve çok mutlu.. onun cümleleri vurdu beni okurken... "onca sapık, katil bu dünyada yaşıyorken, bir meleğin yaşama hakkını elinden nasıl alırım?" demiş.. senin gibi kocaman yüreği Allah herkese versin Şükrancım.. meleğinle bütün güzellikler senin olsun :)